مجتهد برای نگارش احکام از منابع متنوعی استفاده می‌کند. این منابع عبارتند از:

1. قرآن: مجتهدان برای استخراج احکام از متون قرآنی استفاده می‌کنند. آیات قرآنی می‌توانند مبانی و اصولی را برای تشریعات اسلامی فراهم کنند.

2. سنت پیامبر اسلام (ص): مجتهدان بر اساس روایات و حدیث‌های پیامبر اسلام (ص)، احکام و تشریعات را تدوین می‌کنند. این روایات می‌توانند شامل فعالیت‌ها، سنت‌ها و رفتارهای پیامبر باشند.

3. اجماع: مجتهدان بر اساس اجماع علمای معتبر و متخصص، احکام را تدوین می‌کنند. اجماع به توافق علمای معتبر درباره یک مسئله دینی اشاره دارد.

4. عقل و استدلال: مجتهدان بر اساس استدلال‌های عقلی و منطقی، احکام را تبیین می‌کنند. این استدلال‌ها ممکن است بر اساس قوانین منطق، اصول فقهی و اصول عرفانی باشند.

5. اجتهاد شخصی: برخی مجتهدان بر اساس تحلیل و بررسی مستقل، احکام را تدوین می‌کنند. آن‌ها از منابع قبلی استفاده می‌کنند، اما به صورت مستقل و با توجه به شرایط و زمانهای مختلف، احکام را تبیین می‌کنند.

مجتهدان با استفاده از این منابع و روش‌ها، سعی می‌کنند تا به تشریعات و احکام دینی برسند و آن‌ها را برای جامعه تبیین کنند.